بانکداری الکترونیک سال ها است که به عنوان یکی از ضروریات توسعه اقتصادی در جهان شناخته شده است. هم اینک در کشورهای اروپایی بیش از 70 درصد مبادلات پولی به صورت الکترونیکی انجام می شود و در حدود 37 میلیون دستگاه خودپرداز در سراسر جهان به خدمت گرفته شده اند تا مبادلات پولی آسانتر انجام شود. طبق برآوردها سالانه یک میلیارد مراجعه به بانکها در کشور وجود دارد اما چند درصد این مراجعات تبدیل به غیر حضوری شده است؟
به گفته کارشناسان در صورت استفاده فراگیر از بانکداری الکترونیک سالانه میلیاردها تومان هزینه چاپ اسکناس و قبض های گوناگون آب، برق، تلفن و صرف میلیون ها ساعت وقت مردم در بانک ها و ترافیک صرفه جویی خواهد شد. اما سهم ایران در این میان چقدر است؟
به گفته مدیر بانک مهر اقتصاد:. بانکداری الکترونیک یک الزام است اما وضعیت بازار پولی نشانگر آن است که نمی‌توانیم در ده سال آینده نیز در حوزه بانکداری الکترونیک پیشرو باشیم.
هم اکنون از حدود 37 میلیون دستگاه خودپرداز در جهان سهم ایران چیزی در حدود 300 هزار دستگاه است که البته این تعدادی است که طبق برنامه تا سال 89 قرار بوده نصب بشود. همچنین هنوز کمتر از 10 میلیون کارت اعتباری در ایران وجود دارد.
اما چرا بانکداری الکترونیک در ایران گسترش نیافته است؟ به نظر میرسد یکی از مهم ترین چالشهای بانکداری الکترونیک در ایران مشکل زیر ساخت مخابراتی است. پایین بودن سرعت اینترنت و کمبود پهنای باند دو مشکل اساسی است که بانک ها و مراجعه کنندگان به خودپردازها و پایانه های فروش با آن دست به گریبان هستند. همچنین مشکلاتی چون نبود سیستم یکپارچه بانکها، تعداد تراکنش بسیار کم پایانههای فروش، نبود زیرساختهای امضای الکترونیک، پاسخگو نبودن بانکها به مشکلات مشتریان بانکداری الکترونیک و ضعف فرهنگی از دیگر چالش های این صنعت مهم است. البته نباید فراموش کرد که بانکداری الکترونیک گام نخست برای تجارت الکترونیک است. به نظر می رسد کشور برای رسیدن به پله های اول تجارت الکترونیک راه درازی را در پیش دارد.
ما که هر گوشه این مملکت را نگاه می کنیم رد پایی از مافیا می بینیم. این جور که از گفته های مسئولان و روسای کشور بر می آید مقدرات مملکت در کف با کفایت مافیای عزیز قرار دارد و ما الکی ریش دولت و مجلس را چسبیده ایم و به سان فیلم "دنی براسکو" باید دنبال یک پدرخوانده برای خودمان بگردیم تا امورات مان بچرخد.
حالا اگر یادداشت کوتاهی را که در روزنامه جهان صنعت امروز(4 مهر) چاپ شده نخوانده اید می توانید در ادامه همین یادداشت آن را بخوانید. مطلب خیلی کوتاهی است تا حوصله اتان سر نرود. از قدیم هم گفته اند که در خانه اگر کس است یک حرف بس است.
ادامه مطلب ...کارگران ساختمانی از محرومترین کارگران در ایران هستند که از هیچ حقوقی بهره مند نیستند. کار روز مزدی، عدم پوشش بیمه حوادث، از کار افتادگی، درمانی و بازنشستگی و شرایط بد کاری در سرما و گرما شغل کارگری ساختمانی را به یکی از مخاطره آمیزترین و بدترین مشاغل ایران تبدیل کرده است.
از سوی دیگر بررسی آمارهای جسته گریخته از سوانح و حوادث کارگری نشان میدهد که کارگران ساختمانی بیشترین حوادث منجر به فوت، از کار افتادگی، قطع عضو و طول درمان را به خود اختصاص داده و از این نظر رکورددار هستند. سازمان نیافتگی و فصلی بودن این شغل مزید بر علت شده تا به این فعالیت کارگری که موتور محرکه اقتصاد کشور است اهمیتی داده نشود.
یکی از مهم ترین خواستههای این کارگران درخواست پوشش بیمهی است که قانون آن سرانجام پس از کشمکشهای بسیار در سال 1379 توسط مجلس تصویب شد. ولی علیرغم قطعی شدن بیمه کارگران ساختمانی، کارفرمایان بساز و بفروش که سودهای کلانی از ساخت مسکن به چنگ میآورند از اجرای آن سرباز زدهاند. اینک پس از گذشت 4 ماه از دستور رئیس دولت و وعده وزیر رفاه مبنی بر بیمه کارگران ساختمانی و علیرغم این که حق بیمه های وضع شده با فشار کارفرمایان از 4 درصد سهم کارفرما به یک درصد کاهش یافت با جوسازی و لابی‌گریهای کارفرمایان در شهرداریها و شوراهای شهرها این قانون هنوز اجرا نشده است. تا جایی که مهدی چمران به نفع کارفرمایان وارد عمل شده و در همین رابطه میگوید: در شرایط کنونی افزایش بهای بیمه کارگران ساختمانی نه تنها به نفع آنان نیست بلکه به سود و منفعت بیمه گران است. اما شاید بهترین دلیل اجرا نشدن این قانون همان است که رئیس شورای عالی استان‌ها به زبان آورده است: "این موضوع یکی از دلایلی است که سبب می‌شود بودجه شهرداریها به علت صدور پروانه کمتر طبق برنامه محقق نشود. در شهر تهران که وضعیت نسبتا خوبی حاکم است تنها 62 درصد بودجه پیش‌بینی محقق شده است و این رقم در بسیاری از شهرهای ما چهل درصد بوده است."