شماره 8 مجله اینترنتی مهرگان که عمده مطالب آن به بزرگداشت روز کارگر اختصاص دارد در شبکه اینترنت منتشر شد. مطالب این شماره به ترتیب فهرست عبارتند از: خواسته کارگران خواسته ملی است از سیامک طاهری، حداقل دستمزد و باز شدن شکاف تبعیض، یک اثر پژوهشی از دکتر فریبرز رئیس دانا، زنان، کار و انباشت سرمایه در آسیا، اثر جایاتی گوش و ترجمه دکتر اکرم پدرام نیا، اول ماه مه و جنبش تسخیر وال استریت، نوشته خسرو صادقی بروجنی، ما و جنبش وال استریت، نوشته رضا اسدآبادی، نگاهی به جهانی شدن با تاملی بر سازمان های جهانی نوشته یاسر عزیزی، اصلاحات ارضی و پرولتریزه شدن نیروی کار در ایران، تحقیق فریبرز مسعودی، علل و پی امدهای تغییر ساختار جهانی ترجمه دکتر احمد سیف، روح نا آرام مارکس بر فراز اروپا نوشته اردشیر زارعی قنواتی و آموزش توده ها اثر انتقادی بوریس گرویس با ترجمه مهرداد امامی.
ظاهرا قرار بر این بوده تا این شماره مهرگان به صورت چاپی منتشر شود که هنوز از انتشار آن بی اطلاعم.
همچنان که انتظار می رفت در دو انتخابات مهم یکی در فرانسه، قلب اروپا و متحد مرکل در تحمیل سیاست های ضد مردمی به مزدبگیران اروپا و دیگری در یونان جامعه قطبی شده جنوب اروپا اکثریت مردم به گونه آشکار و روشنی بیزاری خود را از سیاست های نولیبرالی حاکم بر اروپا فریاد زدند. در فرانسه فرانسوا اولاند در نخستین سخنرانی خود پس از انتخاب شدنش به عنوان رئیس جمهور فرانسه قول داد که به سه اصل اساسی برابری، برادری و آزادی مردم در کنار احترام به محیط زیست و اکولوژی پای بند باشد. مردم فرانسه با شادی از این که 5 سال کابوس دوران سارکوزی به پایان رسیده خواستار تجدید نظر اساسی حکومت در باره اوضاع اقتصادی فرانسه و دوری گرفتن این کشور از سیاست های راست روانه مرکل شدند.
در یونان اما مردم پس از ماه ها تظاهرات خیابانی و اعتصاب های گسترده علیه سیاست های تحمیلی اتحادیه اروپا و صندوق بین المللی پول که جامعه باستانی این کشور را بر لبه پرتگاه هرج و مرج و نیستی سوق داده است ضمن دوری جستن از دو حزب اصلی حاکم بیشتر آرا خود را به صندوق کمونیست ها و سوسیالیست ها ریختند. اینک به نظر می رسد خشم و نفرت توده های مردم اروپا از سیاست های خانمان برانداز نولیبرالی زمین را زیر پای احزاب دست راستی حامی و مجری این سیاست های ضد مردمی می لرزاند.
این پاسخی بود به سیاست مداران و نولیبرال های وطنی و غیر آن که خشم و نفرت مردم اروپا از سیاست های نولیبرالی را که در تظاهرات های خیابانی و اعتصاب های کارگری و کارمندان روی می داد ناچیز، بی اهمیت و توطئه کمونیست ها جلوه می دادند.
ظاهرا همه امور از کانال صندوق های رای می گذرد. حساسیت انتخاب ریاست جمهوری در کشورهای گوناگون از شرق تا غرب و و جنوب اروپا نه تنها نشان دهنده اهمیت این شکل انتخابات است بلکه ضعف جامعه مدنی در همه کشورهای با ظاهر دمکراسی حزبی مبتنی بر انتخابات را می رساند. چه اگر جامعه مدنی در هر کشوری قدرت داشته باشد طبیعتا نبایستی این قدر رئیس قوه مجریه با ارزش و اهمیت باشد.
امروز روز رای گیری در فرانسه در قلب اروپا، کشوری که هنوز از گزند ویرانگر بحران اقتصادی تا حدود زیادی دور مانده – گرچه سیاست‌های راست روانه سارکوزی به اندازه کافی برای بازار کار و طبقه مزدبگیر خرابی به بار آورده است-. اما همین سیاست‌های راست روانه سارکوزی در مرحله اول انتخابات در رای منفی مردم به وی خود را نشان داد. امروز مردم دوباره بر سر صندوق های رای رفته اند تا از میان سارکوزی با سیاست های ریاکارانه راست روانه خود و فرانسوا اولاند سوسیالیست یکی را برگزینند. انتخابی که پس از سال ها رکود سیاسی مردم بسیاری را- به ویژه از میان اکثریت خاموش- پای صندوق های رای کشانده است. اما مهم این است که کمتر کسانی هستند که به برنامه های اولاند رای داده باشند بلکه از بیزاری از برنامه های سارکوزی و این که مبادا ناچار شوند برای 5 سال دیگر سارکوزی را بر مسند ریاست جمهوری یکی از پرمایه ترین و قدیمی ترین جمهری های دنیا تحمل کنند دست به انتخاب اولاند زده اند. اولاند هیچ برنامه ای برای تغییر سیستم موجود ندارد. او در نهایت ممکن است تعدیلی در سیاست های راست افراطی سارکوزی ایجاد کند و دوباره در انتخابات بعدی مسند ریاست جمهوری را به یک راست افراطی تر از قماش خانم لوپن تحویل دهد.
در ایتالیا انتخابات شورای شهر نیر برگزار می شود که می تواند نسبت مخالفت مردم با سیاست های راست گرایانه دولت بحران زده ایتالیا را محک بزند.
اما در یونان بحران زده نیز امروز انتخاباتی در کار است. این بار مردم یونان هیچ یک از دو حزب اصلی سوسیالیست و محافظه کاری را که این بلا را بر سر مردم یونان آورده اند نمی خواهند بلکه به دنبال احزابی هستند که مخالفت آشکار خود را با سیاست های کنونی دولت یونان و اتحادیه اروپا اعلام کرده اند. سخت است که فضای انتخاباتی کشور یونان از زیر سیطره چندین ساله دو حزب راست که یکی لقب بی مسمای سوسیالیست را یدک می کشد بیرون بیاید. اما این بار قرار است در یونان اتفاقی بیفتد. اتفاقی که ممکن است رخنه در پیکره اتحادیه اروپای بحران زده با سیاست های شبه استعماری اش بیندازد.
باید ماند و دید! همه در اروپا چشم به راه تغییر هستند. تغییری که صندوق های رای را با اعتراض های خیابانی و اعتصاب ها پیوند داده است.
کوپنی بودم
در انبوهه‌ی میلیون ها کوپن دیگر
که می توانستم بلولم مثل یک آمیب
و با یک کوپن دیگر خانه‌ای بسازیم از عشق
و نانُ عشق سر سفره بگذاریم
و شاید کوین‌مان را سه نفره کنیم
و برای آن که با کوین آمده بود جان بدهیم
وقتی آن مرد رفت
هوادارانش موزه ای مقدس به پا کردند و او را به آن موزه سپردند
و پاهامان را که از گلیم مان درازتر شده بود
تعدیل کردند
و دست مان را کوتاه
چراغ خانه امان کم سوتر شد.
اصلاحات هم نفتی برای فانوس بی نفت ما نشد و چراغی بر بساط ما روشن نکرد
اگرچه سفره هایی را - بی دریغ- نورباران کرد. نورافکن باران!
اینک!
در آستانه پیری
هر ماه با هراس به حساب بانکی‌ام سر می‌زنم تا بدانم پول یارانه به حسابم آمده یا نه
و حق برداشت آن را برای خریدن داروهای عشقم دارم یا نه!
· پانوشت
چه خوب که
نانُ عشق مان
کوپنی نبود!
کوپنی
نبود