قطعنامه شورای امنیت، دستمال کاغذی و آمار طلاق

قصد دارم در این یادداشت کوتاه نظر شما را به کشف اخیرم که رابطه سرمایه گذاری خارجی و آمار طلاق است جلب کنم.

درست است که دولت و رسانه های همسو و رسانه ی ملی شبانه روز  به مردم حقنه می​کنند که کار جنبش سبز تمام شده و ایران به زودی مدیریت جهانی را هم به دست خواهد گرفت ولی از اوضاع اقتصادی کشور بوی خوشی به مشام نمی رسد. به بهانه صحبت های آقای احمدی نژاد در باره رشد سرمایه گذاری در کشور این یادداشت کوتاه را در زمینه سرمایه گذاری خارجی در ایران بخوانید تا در آینده نزدیک مقاله کاملی را در این زمینه در این وبلاگ بگذارم. 

آقای احمدی نژاد که در دفعه​های گذشته قطعنامه های سازمان ملل علیه ایران را کاغذ پاره و بی ارزش خوانده بود این بار و در چین آخرین قطعنامه علیه ایران را دستمال کاغذی چند بار مصرف خواند. البته ایشان در حالی که روسیه و ژاپن و برخی کشورهای دیگر را سخت می​نواخت در باره چین اظهار داشت که هیچ مانعی بر سر همکاری میان ایران و چین وجود ندارد. ایشان همچنین اظهار کرد که رشد سرمایه گذاری در ایران بسیار بالا است. آقای بهمنی هم گفت که هر گونه شرایط برای سرمایه گذاران خارجی و ایرانیان خراج از کشور مهیا است و آقای نهاوندیان هم از آمریکاییان خواست در ایران سرمایه گذاری کنند.

با این همه وقتی به آمار و ارقامی که توسط خود دولت دهم اعلام می​شود یا اطلاعاتی که به طور رسمی اظهار می​شود رجوع می​کنیم می​بینیم که جریان مقدار زیادی با آن چه که می​شنویم یا می​خوانیم تفاوت دارد که بعضی وقت ها این تفاوت از زمین تا آسمان است. مثلا هنگامی که رئیس محترم دولت قطعنامه های سازمان ملل یا شورای امنیت و سایر نهادهای جهانی را کاغذ پاره و دستمال کاغذی می​خواند می​بینیم که خود ایشان و آقای متکی وزیر خارجه ایشان پیش از طرح و تصویب قطعنامه ضد ایرانی تقریبا به همه​ی کشورهای عضو شورای امنیت، از آمریکا تا گابن سفر کرده و چه با پذیرایی سفره​ی ایرانی و چه با گوسفند پیشکشی(که البته جریان آن برعکس شده است) با مسئولان این کشورها دیدارهایی داشته​اند که حتما در باره گرم شدن کره زمین یا سوراخ شدن لایه اوزون نبوده(سوراخ این یکی را که با سیمان گل گرفتند و ماجرا هم ختم به خیر شد) و الحق و الانصاف آقای متکی همه​ی تلاشش را کرد و همه​ی هنر دیپلماتیکش را به خرج گرفت تا از تصویب قطعنامه جلوگیری شود که با فشارهای آمریکا این تلاش​ها بی نتیجه ماند و این قطعنامه تصویب شد و شد آن چه نباید می​شد. پس نتیجه می​گیریم که دستمال کاغذی به خصوص از نوع مصرف شده ی آن چندان هم بی ارزش نیست. یا شاید هم این نوع واکنش ها از بدآموزی های تلوزیون باشد که سریال هایی مانند شب​های برره را  پخش می​کرد تا مردم حالت حرف زدن​شان عوض بشود و افعال را به صورت معکوس استفاده کنند.

اما در باره تاثیر این قطعنامه. عجالتا  ما که دست​مان به جایی بند نیست ولی طبق آمارهای اعلام شده از سوی دولت محترم کل سرمایه​ی جذب شده توسط ایران در سال 2008 کم​تر از یک و نیم میلیارد دلار شده است در حالی که در سال های قبل این رقم بیش از 5/3 میلیارد دلار بوده است. شاید در زمینه این کاهش دست بحران جهانی و آتشفشان ایسلند در میان باشد. اما بد نیست بدانیم  که همین ترکیه در بیخ گوش ما در همان سال حدود 40 میلیارد دلار سرمایه خارجی جذب کرده است. و جذب سرمایه مستقیم خارجی در کشورهای  الکی دور و بر ما مانند عربستان، مصر، قزاقستان، پاکستان و هند این روند افزایش داشته  است. از سوی دیگر باز هم بد نیست بدانیم و افسوس بخوریم که علیرغم نیاز ایران به سرمایه گذاری بالا در صنایع نفت برای جلوگیری از روند کاهشی تولید و حفظ  سقف تولید کنونی نه تنها هیچ سرمایه گذاری جدیدی از سوی خارجی​ها در صنعت نفت ایران انجام نشده بلکه دست کم ۲۴ شرکت بزرگ خارجی، مثل انی (ایتالیا)، توتال )فرانسه)، رویال داچ شل، (هلند و انگلستان)، پتروناس (مالزی)، زیمنس (آلمان)، کاترپیلار، تراویتورا، ویتول و...  با ایران قطع رابطه کرده​اند و شرکت​هایی مانند BP هیچ سرمایه گذاری جدیدی در ایران انجام نداده و شرکت​های درجه دو و سوم چینی و ترکیه​ای نیز علیرغم قرار دادهای ترکمان چای به انجام تعهدات خود بی توجهی نشان می​دهند و تهدیدهای چند باره وزیر نفت و سایر دست اندرکاران نفتی دولت ایران در این زمینه کارگر نبوده و دولت سرانجام دست به دامن منابع داخلی شده است. قضیه​ی منابع داخلی هم قضیه یک مویز و چها قلندر شده است. دولت به مردم برای بنزین سوبسید بدهد که حقوق کارمندان و بازنشسته ها عقب می افتد، وام به بنگاه های زود بازده می​دهد پروژه​های نفت و گاز و راهسازی و راه آهن شیراز- تهران و تهران به رودهن زمین می​ماند. از سهم بنگاه​های زود بازده کم می​کند که به «قرب» برای انجام فازهای 15 و 16 پارس جنوبی کمک کند تا قطری​ها سهم ما را در پارس جنوبی به غارت نبرند، ناگهان صدای معاون وزارت کار در می​آید که چه نشسته​اید! عنقریب است 300 هزار بنگاه زودبازده در عنفوان جوانی فوت کنند و 950 هزار نفر بی​کار بنگاه های زودبازده و یک میلیون جویای کار تازه از تخم درآمده به 3 میلیون بی​کار دیگر اضافه شود و 5 میلیون بی​کار روی دست دولت بماند. والبته در این میان نه دعوت آقای احمدی نژاد از چینی​ها برای گسترش مراودات اقتصادی به سرمایه​گذاری آن کشور در این می​انجامد، نه تعهد های چپ و راست آقای بهمنی رئیس کل بانک مرکزی و فرش قرمزی که گسترده برای سرمایه گذاران خارجی افاقه می​کند و نه عجز و لابه آقای نهاوندیان رئیس اتاق بازرگانی ایران به آمریکایی​ها برای سرمایه​گذاری در ایران در دل سنگ آن​ها اثر می​گذارد.

دیروز عصر دست بر قضا و کاملا تصادفی برنامه ای را در شبکه 5 می​دیدم که خانم محجبه​ای در باره استحکام خانواده صحبت می​کردند و دست آخر افزایش نرخ طلاق در سال انتخاباتی منتهی به خرداد 89  را به گردن جنبش سبز انداختند که باعث شده است در میان همسایه با همسایه، خواهر با برادر و زن با شوهر تفرقه بیفتد و این همه آمار طلاق بالا برود.