با حضور در نمایشگاه جای خالی روزنامه نگاران در بند را سبز کنیم!
ای سراپایت سبز
دست هایت را چون خاطره ای سوزان در دستان عاشق من
بگذار*
فردا نمایشگاه مطبوعات در مصلی تهران بازگشایی خواهد شد.
نمایشگاهی که بسیاری از صاحبان اصلی آن یعنی روزنامه نگاران و خبرنگاران وتولید کنندگان آن بیکار و بدون هیچ امیدی به آینده در اندیشه تغییر شغل شان یا به فکر به دست آوردن یک شغل آبرومند! هستند. تا دیگر از القابی نظیر نوکر اجنبی، بیگانه پرست، قلم به مزد، مزدور، بوق استکبار و غیره و غیره راحت بشوند و پیش سر و همسر آسوده خیال باشند. تازه این ها خوشبخت ها هستند. هستند خیلی از همکاران زندانی که این روزها در پشت دیوارهای ستبر بی خبری، در لختی لایتناهی زمان دست و پا می زنند تا شاید نشانی از روز بیابند بر پنجره ای که پر شده است از شب. از تیره گی بی کران. با دستانی جدا شده از قلم! قلمی که به آن سوگند یاد کرده بود رسول شان که معجزه اش نوشتن بود و به جا بود اگر به قلم سوگند یاد کند. رزونامه نگاری که در اندیشه ملال آور خود- روزهایی را که بود- اند مرور می کنند. آن گونه که
شب را
و روز را
هنوز را...!*
آن ها که در های هوی زندگی در قعر گور جمعه ها را به انتظار مانده اند. در آستان رستخیزی بی منتها.
فردا برای خالی نبودن جای این همکاران سری به نمایشگاه کتاب می زنیم تا یادی کرده باشیم از اندیشه های سبز روزنامه نگاران در بند و آن ها یی که بی کار شدند و خانه نشین.
و یادی کنیم از آن هایی که در میان ما نیستند.
برای این که نکند نام روزنامه نگار در بندی را از قلم انداخته باشم، از ذکر نام ها در می گذرم.
*از فروغ
* از شاملو
