مرثیه ای بی نام و نشان

دیشب دوباره به تماشای مضحکه قوادان و دلقکان در تماشاخانه ای به وسعت شب تار میهن نشستیم و زیر لبی تسخر زدیم بر این قومی که دلقکی و مسخرگی را تا کجا رسانده اند. خواستم اشاره ای کنم به اشک تمساح دلقکی که می خواهد با یاوه بافی و مسخرگی مشروعیتی و محبوبیتی به دست آرد که دیدم حتی ارزش چند سطر سیاه کردن را هم ندارد. 

اما امروز 17 تیر است. ما کم نداریم از این روزها و یادها و یاد خون های به ناحق ریخته بر خاک خشک  وطن که تو گویی سیرابی ندارد این خاک تفتیده و تشنه! 

این روزها با سکوتی که ملت را در پیش چشم جهانیان بزرگ و بلند گردانیده دیدم چه بهتر از شعری از زنده یاد احمد شاملو: شاعر سکوت و سخن.  

تمثیل  

در یکی فریاد  

                زیستن- 

{پرواز را عصیانی فواره یی 

که خلاصیش از خاک  

                          نیست 

و رهایی را  

تجربه می کند.} 

و شکوه مردن 

در فواره فریادی- 

{زمینت  

دیوانه آسا 

             با خویش می کشد 

تا باروری را  

               دستمایه یی کند؛ 

که شهیدان و عاصیان 

                            یارانند 

که بار آوری را  

                بارانند 

                       بارآورانند.} 

زمین را 

         باران برکت ها شدن 

{مرگ فواره 

             از این دست است.}  

ورنه خاک 

           از تو باتلاقی خواهد شد 

چون به گونه جوباران حقیر 

                                  مرده باشی. 

+++++ 

فریادی شو تا باران 

و گرنه 

مرداران! 

«از کتاب مرثیه های خاک»