جهانی شدن، جهانی سازی
فریبرز مسعودی
به گمان بسیاری از صاحب نظران اقتصادی و سیاسی بحث در باره جهانی شدن ( Globalization) یا به تعبیری جهانی سازی موضوعیت خود را از دست داده و آن را مترادف با دهکده جهانی و یا ارتباطات گسترده مالی، پولی، تکنولوژیکی و تجاری بین کشورهای 5 قاره جهان می دانند. اما آیا به راستی این هم آن چیزی است که ما از جهانی سازی عایدمان می شود یا جهانی سازی و تاثیرات آن بر شئون زندگی انسان ها در ابعاد اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، زیست محیطی، اقلیت های قومی و نژادی و در یک کلام تمدن بشری همچنان یک چالش پراهمیت برای اندیشمندان و سیاستمداران کشورها اعم از کشورهای صنعتی و در حال توسعه است؟آیا جهانی شدن همان اهمیت و مخاطراتی را که برای کشورهای پیرامونی دارد برای کشورهای مرکزی هم دارد؟ آیا واقعا رشد و توسعه و آینده جامعه هایی چون جامعه کشور ما با جهانی شدن گره خورده! آیا باید با این پدیده به رویارویی پرداخت یا آگاهانه و از دیدگاه یک فرصت با این گفتمان روبه رو شد؟ جهانی سازی یک تقدیر و اجبار است یا یک انتخاب؟ ادامه مطلب ...
این یادداشت پیشتر در مجله اینترنتی مهرگان منتشر شده است.
کارگران جهان متحد شوید
دیالکتیک مبارزه ضد سرمایهداری و مبارزه ضد جهانیسازی
فروپاشی اتحاد شوروی و پایان جنگ سرد به سود ابرقدرت آمریکا توسط تئوریسینهای سرمایهداری به پایان تاریخ تشبیه شد و در کازینوها و باشگاههای سرمایهداری جشنهای با شکوهی بر سر مزار انقلابهای سوسیالیستی و کارگری و انقلابهای رهاییبخش ملی برپا شد. رهبران احزاب سوسیالدمکراسی که تا آن زمان در عین وفاداری به ایدههای سوسیالیستی بر طبل دمکراسی میکوفتند اینک بدون شرمساری سوسیالیسم را به دور افکنده و به آغوش سرمایهداری نولیبرالیستی خزیده و آزادی و رفاه هر دو را کمترین نتیجه سیاستهای جدید خود میدانستند. چپها از موضع خود پس نشسته و به نظر میرسید قافیه را کاملاً به رقیب باختهاند. اما در عمل چه چیزی برای بشریت به دست آمد؟
جهانی ناامنتر و پر تنشتر فرو خفته در زیر چتر دهشت افرای فقر و ترس از جنگ در سایه افزایش و تشدید تناقضهای اجتماعی در مقیاس جهانی و ملی.
در برابر این یورش خشن و بیرحم نولیبرالیسم در جناح چپ مارکسی که خود را چپهای نو- دمکرات و نومارکسی و غیره میخوانند علیرغم مخالفت با تز پایان تاریخ و پای بندی به لزوم ادامه مبارزه با سرمایهداری، عملاً با خط بطلان کشیدن بر مفاهیمی هم چون امپریالیسم، مبارزههای آزادیبخش ملی و انقلابهای کارگری، دیکتاتوری پرولتاریا، حزب و جنگ طبقاتی و انترناسیونالیسم کارگری عملاً فرهنگ لغت جدیدی برای چپ آفریدند که در آن فرو کاستن مبارزه طبقاتی به هویتهای جمعی و جنگ طبقاتی به جنبشهای مدنی و بازتعریف مسیرهای کسب قدرت دولتی، رابطه حزب طبقه کارگر با اتحادیههای کارگری، تعریف نادرست از طبقه کارگر و جای گزینی آن با مفهوم گنگ و دوپهلوی طبقه متوسط، مسکوت گذاشتن ماتریالیسم تاریخی و فرو کاستن ماتریالیسم دیالکتیک به انقلتهای فلسفه بافانه و تقسیم آثار مارکس به دو دوره مارکس جوان و مارکس پیر عملاً ایدههای کمونیستی را از مفهوم اصلی آن تهی کرده و به بدیل تراشی برای مبارزه طبقاتی، هژمونی طبقه کارگر و تصرف قدرت دولتی برای بنای ساختمان سوسیالیسم مشغول شدند.
ادامه مطلب ...