سود ما در همراهی با جهان است نه دشمنی با جهان

بنی آدم اعضای یکدیگرند

آقای احمدی نژاد در گفتار تلویزیونی خود در شب گذشته صحبت های بسیاری داشت از برتری ایران بر جهان و مدیریت جهان که عنقریب در کف با کفایت ما قرار خواهد گرفت. ایشان همچنین در مورد تحریم ایران توسط آمریکا و اروپا و منزوی ساختن ایران سخنانی مطرح کرد که بسیار مفصل بود و از حوصله من بیننده خارج! برای همین به بخش کوچکی از این سخنان می پردازم. لب مطلب ایشان این بود که که دنیا به ایران نیاز دارد نه ایران به دنیا. البته فقط به نفت ایران چون صحبتی از سایر نیازهای اقتصادی دنیا به ما مطرح نشد. و دیگر این که ایران در شاهراه جهانی قرار دارد و در منطقه نفت خیز خاورمیانه به همین جهت اروپا و آمریکا نمی توانند ایران را منزوی و تحریم کند.

اتفاقا بحث بر سر این است که ایران به چه قیمتی بایستی تاوان تحریم های دنیای غرب و انزوای سیاسی و اقتصادی را بپردازد و این که چه قدر تحریم و انزاوی ایران امکان پذیر است. در گذشته های دور چنین بحث هایی می توانست محلی از اعراب داشته باشد. زیرا به لحاظ فناوری و تکنولوژیک این امکان برای قدرت های بزرگ وجود نداشت تا ایران را تحریم کنند زیرا ایران در منطقه ژئوپلیتیک جهان قرار دارد. اما این ژئوپولیتیک بودن اینک چقدر برای غرب اهمیت دارد. واقعیت این است که تا حدود 30 سال پیش اکثر هواپیماهای دورپرواز که از غرب به سوی شرق دور رفت و آمد می کردند برای سوخت گیری و دسترسی به برخی امکانات در فرودگاه های ایران فرود می آمدند و به فضای ایران برای عبور نیاز داشتند. البته از این رهگذر سال ها میلیون ها دلار نصیب ایران می شد. یعنی ایران از این نعمت خدادی استفاده می کرد و درآمد ایجاد می کرد اما اینک سال هاست از برکت سیاست های تکروانه و برخی لجاجت های ایران و البته کشورهای غربی این امکان از ایران گرفته شده و حکومت ایران توانسته است سالانه میلیون ها دلار ثروت بادآورده نصیب امارات و ترکیه بکند. زیرا هواپیماها به جای فرود در فرودگاه های ایران ترجیح می دهند از میهمان نوازی و سخاوتمندی های امارات و ترکیه استفاده کنند و از بد اخمی های مسئولان ایرانی صرفنظر کنند. در زمینه نفت و گاز ایران سال هاست از معادلات انرژی منطقه دور نگه داشته شده است. ( به مقاله خط لوله نابوکو نوشته اینجانب در همین وبلاگ مراجعه کنید.)مسئولان ایرانی نمی توانند به این موضوع افتخار و مباهات کنند که با همین خوش خیالی ها باعث محرومیت ایران از سالانه میلیاردها دلار حق ترانزیت عبور لوله های نفت و گاز کشورهای همسایه شمالی به سمت غرب شده اند که می توانست از خاک ایران بگذرد و اینک با دور زدن ایران از خاک ترکیه می گذرد و این پول باد آورده به جیب همسایگان عزیز و برادر شده است.(مانند خط لوله باکو جیهان که خاک ایران را درو زد و به ترکیه رفت و)مسئولان ایرانی بایستی به  این موضوع بیاندیشند و افکار عمومی را قانع کنند که چرا در حالی که ایران در پارس جنوبی – مخزن مشترک میان ایران و قطر در منطقه عسلویه- روزانه کمتر از 10 میلیارد فوت مکعب گاز برداشت می کنیم( باز هم خدا پدر دولت اصلاحات را بیامرزد که با راه انداز دست کم 12 فاز در پارس جنوبی همین مقدار را هم برداشت می کنیم) ولی کشور قطر که به اندازه بوشهر ما هم نیست روزانه بیش از 12 میلیارد متر مکعب از این میدان گاز برداشت می کند.(این جا) آیا تاثیر تحریم این نیست که در اثر کمبود منابع مالی و نداشتن فناوری قادر به برداشت گاز از فازهای پارس جنوبی نیستیم و سالانه دست کم 5/2 میلیارد دلار یا به عبارتی روزانه 5 میلیون یورو ضرر نصیب ایران می شود.( این جا)و (این جا) این ها در حالی است که شب و روز رسانه های همسو با دولت محترم از این می نالند که مردم ما بیشتر از همه دنیا( این هم از آن دروغ های شاخدار دولت است) گاز و انرژی مصرف می کنند و به همین دلیل مرتبا دم از تنبیه مشترکان پر مصرف زده می شود؟

متاسفانه یا دنیا زیادی پیشرفت کرده است یا ما همچنان با ذهنیات مان در کش و قوس هستیم و همچنان خیال می کنیم در مرکز عالم و کائنات هستیم و دنیا به ما نیاز دارد بدون این که ما به دنیا نیازی داشته باشیم. اینک این ترکیه، امارات و آذربایجان هستند که ماترک موقعیت سوق الجیشی ایران را میان خود تقسیم کرده اند. این ها مشت نمونه خروار بود. افت شدید صادرات غیر نفتی ایران و همچنین انزوای شدید دیپلماتیک و سیاسی ایران نی زاز دیگر دستاوردهای لج بازی با جهان است بدون هیچ سود و نفعی برای ملت ایران!

حال فرض می کنیم جهان به ما نیاز دارد و ما هیچ نیازی به جهان ندارم. در نهایت می ماند یک موضوع اخلاقی! چرا ما باید به جهان فخر بفروشیم که ما به هیچ کس نیازی نداریم؟ آیا این روحیه خود بزرگ بینی و فخر فروشی به جهان در کدام یک از فضایل اخلاقی و تمدن بشری قرار می گیرد؟ آیا فخر فروختن به جهان که ما از همه شما برتر هستیم ادامه همان روحیه ای نیست که آتش جنگ ها را در کشورها و دست آخر در دنیا افروخت!

من گمان می کنم مردم ایران از این که احساس کنند جزیی از مردم دنیا هستند و کشورشان عضوی از اعضا جامعه جهانی است بیشتر خوشایندشان است تا این که بر جهان و جهانیان برتری و سیادت داشته باشند!

سخن در این باره بسیار است اما شاید بایسته تر باشد که به این سخن سعدی بازگردیم که هفتصد سال پیش سروده بود: بنی آدم اعضای یکدیگرند....