لیشقه

یادداشت‌های فریبرز مسعودی

لیشقه

یادداشت‌های فریبرز مسعودی

اصغر الهی هم که رفت!

اصغر الهی هم رفت! نه این غافله را سر باز ایستادن نیست. کوشش بسیار می کنم تا یاد نکنم از رفتگانی که در این زمانه عسرت از میان ما می‌کوچند که ما نه شاعران مرگیم که شاعر حماسه‌ایم. شاعرانی که با دستان قلم شده و به خون جگر بر صفحه روزگار از خود و از ما یادگاری می‌گذراند همچون ردی از برای آیندگان تا بدانند هنوز هم سیاوشی مانده است تا کین و ستم را برآشوبد و یادی بکند از روزگار بی مرگی. می‌خواستم برای همییشه در این صفحه مفلوک شعری بسرایم از زندگان و از زندگی بی یادی از رفتگان چون پیرزنانی درمانده، اما چه کنم که روزگار را سر سازش نیست. نخواستم که به دریغی یاد نکنم از غافله عاشقان بسیار ستم دیده. از ابراهیم یونسی، آن که نه فقط پایش را، که دریغ و درد همه عمرش را و پرویز شهریاری آن دردانه علم و عشق که جانش را در راه خلق‌شان و میهن‌شان چکه چکه فدا کردند هم چون بسیار کسان. حالا اصغر هم رفت. با دلی زخمی و خون چکان!

در رثای اصغر الهی چه کلامی شایسته‌تر و بایسته‌تر از شعر شاعر شوریده‌ی روزگار، آینده! آن را بی کم و کاست با هم بخوانیم:

آی ... دروازه بان شهر باز کن!

کلون را باز کن!

که من باز گشتن نمی توانم.

دروازه ی عشق و زندگی را به رویم بسته اند.

و قلبم را آکنده اند از درد و دریغ.

تنها

تنها من مانده ام و چله نشینی یاس ها و شکست ها

تنها

تنها!

خرابه ی این تنهایی را

اما